Ruim tien jaar geleden spraken en volgden wij een groep mensen die zich inzette in kwetsbare wijken in Nederlandse steden. Zogenaamde “best persons”. We gingen in 2020 terug naar een aantal van deze mensen voor een uitgebreid interview. We wilden weten hoe ze zich hebben ontwikkeld, waar ze tegenaan zijn gelopen en waar ze steun aan hebben gehad.
Dit is wat wij vonden: Best persons doen uitdagend werk in een dynamische omgeving. Het van belang dat de uitdaging behapbaar blijft en betekenisvol. Vanuit de werkcontext is de uitdaging de afgelopen tien jaar veelal groter geworden, maar daar stonden meestal genoeg resultaten en erkenning tegenover. Best persons werken vaak relatief autonoom, maar samenwerking is tegelijkertijd een noodzaak. Daarom zoeken ze bondgenoten. Best persons werken vaak over domeinen heen, maar voelden zich het afgelopen decennium door beleid, ambtenaren en financieringsinstrumenten regelmatig in hokjes geduwd. Samenwerking met andere partijen – bondgenoten – en geen tegenwerking vanuit grote instellingen zijn cruciale voorwaarden voor het bereiken van stabiliteit in tijden van aanhoudende dynamiek. Grote instellingen kunnen helpen door zelf een stabiele bondgenoot te zijn en bijvoorbeeld langlopende projectondersteuning te bieden. Verder zouden ze het vormen van nieuwe, evenwichtige bondgenootschappen van kleine en grote spelers in de wijk kunnen bevorderen. Naast stabiliteit is ontwikkeling ook een behoefte en een noodzaak. Dat krijgt de vorm van initiatieven die sociaal innovatief zijn, maar ook best persons zelf willen zich ontwikkelen. Hoewel onderzoek keer op keer bevestigt dat best persons ertoe doen, lijkt het beleid zich vooral op initiatieven en projecten te richten en weinig oog te hebben voor hun dragers. Om dit te veranderen zou er meer aandacht moeten komen voor de leerbehoefte van best persons en overdracht van kennis en vaardigheden op nieuwe generaties.